بخش اول :
توآ را انشا خوانده اند به معنای ارتقاء و پیشرفت مرحله به مرحله تا جایی که تن آنقدر ارتقاء پیدا کند که خود شناسای خود گردد.
کانگ یا گانگ به معنای دانایی است و این
واژه در زبان پارسی بوده است و فو از فوت کردن و دمیدن می آید که دم انرژی
است.انرژی روان.منتها چون در آن زمان واژه کونگ فو یک واژه جا افتاده بود
به ناگزیر واژه: گانگ فوت به کونگ فو که راحت تر تلفظ می شود،خلاصه
گردید.پس انشاء تن آورده شد تا آدمیان به دانایی تن رسند و خود را شناسا
گردند.تکنیکهای آن هم برگرفته از حرکت اتمهای بدن بصورت دورانی و محوری در
رابطه با گردش و چرخش عالم کیهان یا راز کهکشان است.چون انسان عالم صغیر
است در رابطه با عالم کبیر که کیهانش میخوانیم.
